ในอีกด้าน พ่อแม่หลายคนก็พร้อมที่จะยืนยันชัดเจนว่ารักลูกที่สุดในโลก พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อลูกจริง ๆ แต่ยิ่งลูกโตขึ้น เขาต่างหากที่ไม่ได้รักพ่อแม่เหมือนเก่า เริ่มมีเหตุผลของตัวเอง เริ่มต้องการอะไรที่มากขึ้นและต่างจากเดิม แม้เขาจะพูดว่า รักพ่อแม่อย่างจริงใจเช่นกันก็ตาม…

 

นี่ไม่ใช่บทความจิตวิทยาครอบครัวหรือการเลี้ยงเด็ก แต่จากสองมุมนี้สะท้อนในเรื่อง “ความรัก” ว่า ยากนักที่จะไม่มีเงื่อนไข…

 

ในห้วงภาวะหนึ่งเราอาจซาบซึ้งเพียงกอดเขาคนนั้นแล้วบอกรักได้อย่างตื้นตันจนน้ำตารินไหล แต่มันก็จะผ่านไป…

 

เมื่อชีวิตต้องดำเนิน เมื่อความ “จำเป็น” บีบบังคับ ความรักก็จำต้องมีเงื่อนไข ฉันไม่อาจกอดเธอได้ตลอดเวลา ฉันไม่อาจคุยกับเธอได้ทั้งวันทั้งคืนไปทุกวัน ฉันไม่อาจเข้าใจเธอได้ทุกเรื่องจริง ๆ ฉันก็ต้องสนใจคนอื่น สิ่งอื่น เรื่องอื่นเหมือนกัน และฉันก็ต้องมีเรื่องส่วนตัวของฉันบ้าง…

 

…แล้วเมื่อ “ฉัน” บอกใครไปว่า รักที่สุดในโลก ฉันก็อาจรู้สึกเช่นนั้นจริง แต่ฉันทำได้แค่ไหน มันอาจขึ้นอยู่กับปัจจัยและสถานการณ์ “ฉัน” คนนี้ ก็คือเราหลายคน

 

รักที่สุดในโลก ในที่นี้เปรียบเปรยถึงรักมากเหนือสิ่งอื่นใด มันจึงเป็นคำที่น่าประทับใจ แต่ในโลกของแต่ละคนนั้นประกอบไปด้วยอะไรบ้างตรงนี้ยากจะหยั่งถึง เพราะในโลกของเรา อาจไม่นับเรื่องงาน เรื่องเงิน หรือเรื่องคนอื่นในครอบครัว เหมือนเป็นโลกอีกใบที่หลายคนต้องแยกกันบนความรับผิดชอบ และบางทีมันก็หมายความว่า “เธอ หรือ เขา” เพียงแต่เข้ามา หรือต้องเข้ามาอยู่ในโลกของเราก็เป็นได้โลกของเราที่มีเงื่อนไขเช่นนั้น เช่นนี้ ฉันรักเธอที่สุดในโลก แต่ห้ามทำอย่างนั้น ห้ามคิดแบบนี้ ห้ามมีเรื่องอื่นใด รักที่สุดในโลกเช่นนี้จึงหมายถึง โลกของฉันที่มันอาจมิใช่โลกของเธอ หรือในแบบที่เธอคิด

 

บทความเรื่องนี้เพียงอยากย้ำเตือนว่า เมื่อเวลาเรารักใคร หรือใครรักเรา ในยามรักกันที่สุดในโลกนั้น มันอาจจะเป็นจริงบนความรู้สึกหนึ่ง แต่การดำเนินชีวิตก็ต้องดูว่าที่สุดในโลกไหน โลกของเขา โลกของเรา บางทีโลกนั้นอาจไม่ใช่ใบเดียวกัน…การลงมือหรือพยายามทำอะไรสักอย่าง ย่อมมีครั้งที่เลือกผิด, ตัดสินใจผิด, เข้าใจผิด ทำให้ผลลัพธ์ไม่ตรงกับที่คาดคิด ถ้าเป็นเรื่องที่หวังผลในทันที เหมือนการสั่งอาหารในร้านที่ไม่เคยกินมาก่อน ผลลัพธ์มันก็แค่ไม่อร่อย ไม่ถูกใจ จบไป แต่ถ้ามันเป็นเรื่องอะไรที่หวังผลในระยะยาว หรือเป็นส่วนหนึ่งในภาพรวม เราย่อมอยากที่จะ “ก้าวหน้า” แต่เมื่อก้าวพลาด มันคือความรู้สึกเสียแผน, เสียหาย อย่างน้อยก็เสียเวลา ซึ่งถือได้ว่าเป็น “ก้าวที่ผิด” ทดลองเล่นสล็อต

 

ก้าวที่ผิด อาจส่งผลเสียมากน้อยไม่เท่ากัน ไม่มีใครอยากเดินผิดทาง แต่เชื่อหรือไม่ในคนที่ประสบความสำเร็จหลายคน ก้าวที่ผิดหลายครั้งนำมาซึ่งโอกาส ก้าวที่ผิดหลายครั้งเป็นเรื่องที่น่าสนใจ และก้าวที่ผิดส่วนใหญ่มันเป็นเรื่องธรรมดา สำหรับเขาเหล่านั้น

 

ตัวชี้วัดประการหนึ่ง คือให้ลองคิดว่า ถ้าเราเป็นคนที่ทำอะไรแต่ละครั้ง แล้วหวังใหญ่ทุกครั้ง ก้าวผิดหนึ่งครั้งมันย่อมเสียความรู้สึก หรือเสียหายรุนแรง แต่นัยหนึ่งมันกำลังหมายความว่า เราเป็นคนที่ทำอะไรหวังผลแค่ตรงหน้า ซึ่งความสำเร็จแท้จริงของเราส่วนใหญ่มันไม่ง่ายขนาดนั้น มันต้องใช้เวลาในการทำ หรืออาศัยเวลาในการสะสม ก้าวผิดครั้งเดียวย่อมไม่อาจทำลายเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่ได้ ทดลองเล่นสล็อต

 

และบนความพยายามที่ต้องใช้เวลา ความสำเร็จที่ไม่มีพิมพ์เขียววาดไว้ ความผิดพลาดย่อมเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นได้ ในคนที่สำเร็จมักมีวิสัยทัศน์ แนวทางหรือแผนการที่ชัดเจน ดังนั้นการก้าวผิดไปบ้าง ย่อมเป็นเพียงการสะดุดเพียงเล็กน้อย หรือต่อให้เลี้ยวผิดก็อาจกลายเป็นทางลัดให้เขาได้ในแบบที่เรา ๆ เรียกว่าโชคดี แท้จริงแล้วสิ่งเหล่านี้คือภาวะที่ “รู้ตัว” ทั้งสิ้นว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมัน “ถูกทาง” หรือไม่ มีแม้กระทั่งก้าวที่ผิด ที่เป็นเพียงการทดลองเพื่อหาก้าวที่ดีกว่าต่อไป

 

สำหรับคนที่เดินเรื่อยเปื่อยไปวัน ๆ กับชีวิต หรือแค่พยายามก้าวไปเรื่อย ๆ มันก็คล้ายคนที่แค่ก้าวไปได้ก็ดีใจแล้ว แต่วันหนึ่งใครจะรู้ว่าที่ก้าวมาเสียเวลาไปเท่าไร แม้ไม่ได้แย่แต่ก็ไม่เข้าใกล้สิ่งที่มีความหมายอะไร พอรู้ตัวว่าก้าวผิดแล้วก็ทำได้แค่ตกใจ พะวง สงสัย และตื่นกลัว ท้อแท้ จริงอยู่ไม่มีใครรู้หรอกว่าก้าวข้างหน้าจะเจออะไร ดังนั้นที่สุดคือการทำอะไรแบบวัดผลได้ นั่นจึงคล้ายคนที่ก้าวไปแบบมีเข็มทิศ เพราะแม้จะเจอสิ่งผิดปกติแต่ก็มั่นใจได้ว่าไม่ผิดทิศทาง

 

นี่คงเป็นอีกบทความสั้น ๆ ที่ให้เห็นความสำคัญของการมีเป้าหมาย การทำอะไรอย่างเข้าใจในคุณค่า เพราะมีไม่กี่คนหรอกที่เดินได้บน ก้าวที่ผิด บนทิศทางที่ถูก